Van dorre droogte tot natte hoogte

Wat vliegt de tijd! Inmiddels hebben we nog maar een maand voor de boeg, waarin we nog het halve continent gaan overscheuren. Maar eerst is het tijd om even terug te blikken op de afgelopen weken.

Na Cusco hebben we Arequipa bezocht, een stad onderaan een paar vulkanen, die - zoals op de eerste dag bleek - een werelderfgoed stad is, en waar precies die dag een conferentie van Unesco-steden begon. Warm aangekleed gingen we 's avonds op een terrasje bij de plaza de armas zitten om het vuurwerk te kunnen zien. Nadat er heel veel mensen heel veel gepraat hadden en we al bijna bevroren waren, barstte het vuurwerk eindelijk los! En eerlijk is eerlijk, de show was het wachten (en de kou) waard!

De volgende ochtend volgden we een workshop chocola maken! Bij het eerste stukje theorie liep het water ons al in de mond, toen de maestro vertelde over waar de chocola vandaan komt, hoe het verwerkt wordt en waarom de Peruaanse cacaobonen de beste van de wereld zijn (combinatie van grondsoort, veel cacaoboter en de liefde van de biologische boeren met missende tanden). We hebben uiteindelijk ook zelf ook heeeerlijke chocolaatjes gemaakt met verschillende ingrediënten zoals quinua, peper en koffie nibs. In een woord: omnomnomnomnomnomnom!

De volgende bestemming van onze reis was de Colca Canyon, een canyon die nog dieper is dan de Grand Canyon in de VS en die bekend staat om de condors (de grootste gieren ter wereld). In dit gebied hebben we een paar dagen gewandeld, in de droogte en de brandende zon. De koele bries en het waan-zin-nig mooie uitzicht maakten het allemaal helemaal goed! Het is zo indrukwekkend hoe klein je je als mensje voelt tussen de enorme bergen, kliffen, door water uitgeslepen kloven, heet-waterbronnen en geisers... Dat kun je niet met woorden bevatten, dus laat dat vooral aan je eigen verbeelding over!

Na een paar dagen ruilden we de droge canyon in voor het Titicacameer, een plas van ruim 8300 km2 op 3800 m hoogte (ter vergelijking: het IJsselmeer en Markermeer samen zijn 1800 km2 en zo ongeveer op zeeniveau) op de grens van Peru en Bolivia. Vanuit Puno bezochten we de Uros eilanden, drijvende rieten eilanden waar al eeuwen mensen op wonen. In eerste instantie vluchtten de Uros (pre-inca volk) weg van de Inca's op rieten boten, later maakten ze eilanden om op te wonen. Tegenwoordig zijn de eilanden, de boten en de tradities (klederdracht, dansjes, liedjes) een bron van inkomen door het toerisme.

Ook de Boliviaanse kant van het meer trekt een hoop toeristen. Vanuit Copacabana, net over de grens, kun je met een bootje naar de Isla del Sol. Uiteraard begon het te regenen toen wij daarheen gingen ;-) gelukkig werd het ook droog, zodat we van het noorden van het eiland naar het zuiden konden lopen. Onderweg kwamen we nog een paar redelijk intacte Inca-ruïnes tegen. Verder was het uitzicht over het strakblauwe meer adembenemend - al droegen de hoogte en de steile paden goed bij aan dat effect. Hoe dan ook waren we blij om ons heerlijke bedje in het tot nu toe duurste hotel (wel €30 per nacht) te rollen!

De afgelopen twee dagen zijn we in La Paz geweest, waar de regering van Bolivia is gezeteld. We hebben onder meer het coca-museum bezocht met ontzettend veel interessante informatie over de rol van coca in plaatselijke culturen en de slechte reputatie die coca (en impliciet ook de cocaproducerende landen) door westerse invloed heeft gekregen.

Vandaag hebben we nog een deel van een stadstour gedaan. Interessante feitjes: in Bolivia zijn tussen 1825 en 1982 188 coups gepleegd; de klok op het Huis van Afgevaardigden gaat "tegen de klok in", net als de zon op het zuidelijk halfrond; en president Morales veranderde Bolivia van een 'republiek' in een 'plurinational state' en voerde een tweede vlag in die symbool staat voor alle verschillende etniciteiten in Bolivia, waardoor discriminatie aanzienlijk is afgenomen (als we ons tour-pdfje mogen geloven tenminste).

Tot slot, ja, we hebben hier ook het nieuws van afgelopen week meegekregen en we zijn erg geschrokken dat het geweld van tv ineens ook bij ons op de stoep kan staan. Toch wil ik nog even terug naar onze levensles uit Medellin: geniet van alle goede dingen en mensen om je heen en vier het leven zoveel je kunt! En, gecombineerd met de (pre-)Inca wijsheid, als het kan vooral ook met respect voor je medemens en pachamama (mother earth ☺). (Tot zover mijn preek ;))